بمونم رو نیزه ها سر ببین م؟بمون م منو بی معجر ببین حسین....

چند وقتی است که کلمه ها ترمز کرده اند و کنار کشیده اند.روزهایم می گذرد و من دست و پا می زنم توی قصه ای که نه ابتدایش را من نوشته بودم نه انتهایش را بلدم.از خستگی زل می زنم به ترک دیوار و مات نگاه می کنم دل م می خواهد این نبات را ببرم یک گوشه از این شهر گمش کنم. رشته ی تحصیلی ام را دوست ندارم.این شهر ماتم زده را دوست ندارم.تنهایی غذا خوردن را دوست ندارم.تنهایی سینما رفتن را دوست ندارم.تنهایی قدم زدن را دوست ندارم.تنهای خرید کردن را دوست ندارم.تنهایی ....دوست ندارم ن د ا ر م بمونم رو نیزه ها سر ببین م؟بمون م منو بی معجر ببین حسین.......

بمونم رو نیزه ها سر ببین م؟بمون م منو بی معجر ببین حسین.......

بمونم رو نیزه ها سر ببین م؟بمون م منو بی معجر ببین حسین.......

نشسته بود روی پله های حیاط و داشت آقا جان را نگاه می کرد که درخت مو را می برید.سرم را گذاشتم روی شانه هایش و دست هایش را گرفتم توی دست های م گفتم اگه بگی نرو نمی رم.اصلا هر چی تو بگیزیاد فک نکن.گفت می ترسم از فرداهای تو می ترسم تو به خاطر من به خاطر آقات از دلت هم گذشتی .حرفی نزدم نمی خاستم به گذشته ها فکر کنم نمی خاستم ته دلش را خالی کنم ته دل خودم اما خالی بود خالی از عشق.گفتم دل م تنگ میشه.دست هایش را حلقه کرد دور کمرم و گفت عادت می کنی.گفتم از تنهایی می ترسم گفت هستم باهات نمی ذارم تنها بمونی نبات....بعد از آرزوهایش گفت از تک تک حسرت های توی دلش از اینکه همی بمونم رو نیزه ها سر ببین م؟بمون م منو بی معجر ببین حسین.......